Πριν σκάρτα δύο χρόνια, σε δημόσια ομιλία μου, παρουσία όλης της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας, είπα μεταξύ άλλων:
«Από τα …πολύ νιάτα μου, μέχρι τα σημερινά ασπρισμένα, όλες οι επετειακές ομιλίες και οι χαιρετισμοί που ακούω ξεκινούν συνήθως με τη φράση «στις κρίσιμες στιγμές που διανύει η Πατρίδα μας…από τη συνεχή τυπική επανάληψη της «κρισιμότητας των στιγμών» επί δεκαετίες, την πατήσαμε σαν τους χωριάτες που δεν πίστευαν τον βοσκό που φώναζε συνεχώς «Βοήθεια ο Λύκος».
Και ούτε πήραμε χαμπάρι το πώς, όχι ένας αλλά, αγέλη λύκων –ντόπιων και ξένων- έχει μπει από καιρό στο χωριό και κατατρώει το βιός μας, την αξιοπρέπειά μας, την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Πατρίδα μας.»
Δεν περίμενα βεβαίως να …συμμορφωθούν οι συγγραφείς των λόγων τους, άλλωστε σκοπίμως χρησιμοποιούν την εκφοβιστική υπερβολή και τη συνθηματική αρλουμπολογία ως μοχλό διαχείρισης των μαζών.
Όπως σκοπίμως διαστρεβλώνουν έννοιες και «λεξιπλάθουν» αρλούμπες για να φαίνονται …διαβασμένοι και εξυπνότεροι στην προσπάθεια να καλύψουν τα ανομήματά τους.
Έτσι, μας έχουν φλομώσει οι πολιτικοί με συνεχείς αναφορές στις «θυσίες» των πολιτών που στωικά υπομένουν για το καλό της πατρίδας που κινδυνεύει, οι ίδιοι αυτοαναδεικνύνται σε «θύματα» που υφίστανται όλων των λογιών τα βάσανα ώστε να σώσουν την πατρίδα που κινδυνεύει, ούτε ΕΝΑΣ όμως κατονομάζει ή αυτοπροσδιορίζεται ως ΘΥΤΗΣ. Αντιθέτως, οι ανάγωγοι γλείφτες των πολιτών, αυτών που εξυμνούν για τις …εκούσιες «θυσίες» τους, από την πρώτη στιγμή αποποιήθηκαν των ευθυνών τους σκούζοντας «μαζί τα φάγαμε» καθιστώντας συνένοχους τους πάντες. Έτσι, στη βάση του «ένοχος ένοχον ου ποιεί», συνεχίζουν την παραμυθολογία, ατιμώρητοι για τα εγκλήματά τους και αποθρασυμένοι αναλαμβάνουν συνεχώς νέα.
«Θυσία» λοιπόν των πολιτών το ΕΓΚΛΗΜΑ της καταλήστευσής τους από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο δεκαετιών.
«Θύματα» οι διαχειριστές της κρίσης που προέταξαν τα …ευμεγέθη στήθη τους για να σωθεί η πατρίδα αδιαφορώντας για το …πολιτικό μέλλον τους όπως ισχυρίζονται τώρα. Δεν λένε φυσικά κάτι και για το …τότε, οπότε και διαγκωνίζονταν για να φέρουν την πατρίδα σ’ αυτό το χάλι, συντηρώντας το άθλιο και τότε «παρόν» τους…
Και είναι τέτοια η έπαρσή τους που νομίζουν ότι μας έπεισαν…
Κλαυσίγελως 