Α-Π-Ε-Λ-Π-Ι-Σ-Ι-Α

Επαναδημοσίευση από ΠΙΤΥΛΟ  4-7-2011

Γιατί είναι ακόμα ΕΚΕΙ

ΔΟΥ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011

Μέτρα, μέτρα, μέτρα. Φόροι, φόροι, φόροι.
Να συμμορφωθούμε λένε. Να γίνουμε Ευρωπαίοι. Να εκσυγχρονιστούμε.
Η μεγαλοστομία τους έχει καταντήσει ειρωνεία και το μόνο που αναδεικνύει πια είναι η ανικανότητά τους να διοικήσουν το κράτος. Κόπτονται για τη Δημοκρατία και έχουν μετατρέψει τους πολίτες σε άβουλα όντα, πρόβατα που στριμώχνονται για άρμεγμα.
Πού είναι τέλος πάντων αυτά τα πολιτικά βόδια κάθε χρώματος; Ένας από αυτούς έχει τα κότσια να περάσει από μια ΔΟΥ σαν αυτή της Καλαμαριάς στις 7, 8, 9 ή οποιαδήποτε ώρα;
Έχει περάσει ποτέ κανείς από αυτούς να δεί πώς δουλεύει (λέμε τώρα) το κράτος;
Κι αυτοί οι κρατικοί υπάλληλοι σε ποιόν απευθύνονται με τα σημειώματα στους τοίχους και στις ντουλάπες; Στους φορολογούμενους; Ή -προφανώς- στους συναδέλφους τους που λεηλατούν ακόμα και τα πόμολα από τα απαράδεκτα ντουλάπια στους διαδρόμους…
Θίγεται η περηφάνια μας όταν οι ξένοι μας βλέπουν ως τριτοκοσμικούς. Θυμώνουμε και οργιζόμαστε με τους «βάρβαρους» που μας μειώνουν καθημερινά.
Εμείς, οι …πολιτισμένοι που εφεύραμε τη Δημοκρατία για να τη βιάζουμε «καθ’ έξιν και κατ’ εξακολούθησιν».
Απελπισία…

Διαχρονικά επίκαιρα

επαναδημοσίευση από Πίτυλο

14.3.12

Μας έχουν ζαλίσει τα α…υτιά οι Τρεμοπρετεντέρηδες για την μεγάλη(…) επιτυχία της εξάρθρωσης των κυκλωμάτων εκμετάλλευσης συντάξεων και επιδομάτων και της «ανασύνταξης» του κράτους.. Και οι αρμόδιοι με περίσσιο θράσος επιζητούν την ευαρέσκειά μας για το κατόρθωμά τους. Και χρειάζεται περίσσιο θράσος γιατί είναι οι ίδιοι που εξέθρεψαν, ανέχτηκαν και συναυτούργησαν με αυτά τα κυκλώματα για δεκαετίες και βάλε. Τώρα ανακάλυψαν τον βόθρο που έχει ξεχειλίσει εδώ και χρόνια. Αυτά που ξέραμε όλοι μας και καμώνονται τώρα ότι θα τα καθαρίσουν. Θα πεί κάποιος «έστω και αργά βρε αδερφέ, κάτι γίνεται, κάλλιο αργά παρά ποτέ». Μακάρι να ήταν έτσι. Αλλά και μόνο οι ένοχες φάτσες τους δεν με πείθουν ότι όλα αυτά δεν είναι στάχτη στα μάτια, υπνωτικό στην κοινωνία για να μην ασχοληθεί με τις δικές τους ανομίες, τις δικές τους λαμογιές και εγκληματικές παραλείψεις. Την συναυτουργία και ηθική αυτουργία τους στη δημιουργία μιας κοινωνίας ένοχης και παραμυθιασμένης, μιας κοινωνίας ατόμων και όχι πολιτών. Φτάνει πια το παραμύθι και οι …συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Να βγούν στη φόρα όλα. Ο κατάλογος αυτών που έπαιρναν μαϊμού συντάξεις, ποιοί παίρνουν σύνταξη ΟΓΑ, ποιοί «αντιστασιακή»(…), ποιοί επιδόματα μαϊμού και και και και κυρίως ποιονών υπογραφές φέρουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά…
Εμείς την χαοτική κατάσταση του κράτους που διαμορφώσατε εσείς οι ίδιοι πολιτικοί την ξέραμε από καιρό. Την γράφαμε και από το 2008, πολύ πριν τα Μνημόνιά σας…:
24.11.08Κρίση Για να πω την αλήθεια, μια και οι μάλλον πολυπρωτοβάθμιες οικονομικές γνώσεις μου, όπως και οι μαθηματικές, δεν βοηθούν ιδιαίτερα, διαισθάνομαι, παρά καταλαβαίνω, ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οφείλεται βασικά στη διακίνηση αεριτζίδικου χρήματος -χωρίς αντίκρυσμα, δηλαδή- σε τεράστιες ποσότητες. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλοί αρμοδιότεροι, και κατάλληλα σπουδαγμένοι, από εμένα για να αναλύσουν, προσδιορίσουν και προσπαθήσουν να επιλύσουν το πρόβλημα.
Αυτό που με προβληματίζει είναι η προσπάθεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να ‘σπεκουλάρει’ κατά το δοκούν του καθενός κομματικού συμφέροντος προτείνοντας γενικά τα ίδια με φραστικές παραλλαγές, επιμένοντας παράλληλα να ασχολείται με τη Μονή Βατοπαιδοίου (η ορθογραφία, είπαμε και παλιότερα, σωστή και το Μονή με προφορά Κοζανίτικη) και με τις απανωτές εκλογές-δημοσκοπήσεις για το ποιός είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Επειδή στις 963 δημοσκοπήσεις των τελευταίων τριών μηνών, ουδέποτε ερωτήθηκα κι εγώ να πω τη γνώμη μου, αναγκάζομαι να την καταθέσω εδώ.
Λοιπόν, προσωπικά, καταλληλότερος πρωθυπουργός εκτιμώ ότι θα ήταν αυτός που θα διέτασσε τους υπουργούς του να δημοσιεύσουν και να δικαιολογήσουν:
-Όλα τα προνόμια όλων των κλάδων της κοινωνίας ονομαστικά, πέρα από συλλογικές συμβάσεις και επίσημα μισθολόγια. (μαϊμού υπερωρίες, μαϊμού ‘εκτός έδρας’, επιδόματα συμμετοχής σε Συμβούλια και Επιτροπές, ‘διαιτητικά δικαιώματα’, επιδόματα ευθύνης, απαλλαγή φόρων, απαλλαγή εξόδων μετακίνησης, διάθεση κρατικών αυτοκινήτων κλπ).
-Πόσοι, και ονομαστικά, δημόσιοι υπάλληλοι είναι ‘αποσπασμένοι’ σε θέσεις άσχετες με τα τυπικά προσόντα με τα οποία προσλήφθηκαν στο δημόσιο (π.χ. πόσοι εκπαιδευτικοί διεκπεραιώνουν ρουσφέτια αποσπασμένοι σε βουλευτικά γραφεία, πόσες καθαρίστριες είναι σε διοικητικές θέσεις και και) και αν πληρώνονται σύμφωνα με αυτά ή σύμφωνα με τα προσόντα που απαιτούνται για να σηκώνουν το τηλέφωνο…
-Από ποιούς και γιατί ‘χρηματοδοτούνται’ τα διάφορα κλαδικά Ταμεία. Έτσι, πιθανώς να κατανοήσω γιατί πληρώνω τα Ταμεία των δικηγόρων και των Δικαστών σε κάθε νομική πράξη (αυτοί δεν παίρνουν μισθό ή αμειβή ώστε να τους γίνονται κρατήσεις από αυτά;). Γιατί πληρώνω τον ΟΓΑ, γιατί πληρώνω το Ταμείο των αυτοκινητιστών, γιατί πληρώνω το Ταμείο των Μηχανικών, γιατί πληρώνω το Ταμείο των δημοσιογράφων αγοράζοντας εφημερίδα (ούτε αυτοί παίρνουν μισθό; ούτε ο …Χατζηνικολάου;), γιατί πληρώνω και το ρεύμα του μακροσυγγενή μου συνταξιούχου διοικητικού της ΔΕΗ, γιατί επιμερίζομαι το κόστος από τη δωρεάν αεροπορική μετακίνηση του υπάλληλου της Ολυμπιακής, γιατί πληρώνω ΕΡΤ χωρίς να τη βλέπω.
-Ποιοί είναι οι ιδιοκτήτες των CAYEN και παρόμοιων οχημάτων, όπως και των διάφορων ‘ανακτόρων’ στα πολυτελή -και όχι μόνο- προάστεια.
-Κατάλογο όλων των offshore εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα με το μετοχολόγιό τους και τα φορολογικά προνόμιά τους. Το ίδιο με τις Α.Ε., Ο.Ε., ΕΠΕ κλπ.
και, τελικά,
-γιατί ο συμπαθής βοθρατζής μου δεν μειώνει το, χωρίς απόδειξη, αντίτιμο για την …αναρρόφηση που είχε αυξήσει όταν αυξήθηκε και το πετρέλαιο, τώρα που το πετρέλαιο είναι τζάμπα;;

Μπας και συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά μάλλον ακατάλληλοι είμαστε εμείς για να διαλέξουμε τον καταλληλότερο, βολεμένοι στα αόρατα ‘κεκτημένα’ και αγωνιζόμενοι στο πώς θα αυγατίσουμε μόνο τα δικά μας…

Ζητάω πολλά;

Πες τα Κουντουριώτη

:»Πάνω απ΄όλα το έμψυχο δυναμικό». Το είπε το 1912 και είναι επίκαιρο

Το πόσο μεγάλος ήταν ο ναύαρχος Κουντουριώτης δεν χρειάζεται συζήτηση. Μακάρι να ζούσε σήμερα και να έλεγε στους πολιτικούς αυτά που είχε πει στον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν υπήρχε προβληματισμός για το αν η Ελλάδα μπορούσε να αντιμετωπίσει το τουρκικό στόλο το 1912. Ο ναύαρχος του απάντησε ότι δεν μετράνε τα καράβια, αλλά το “έμψυχο δυναμικό”!
Το σχετικό κείμενο είναι από το ενδιαφέρον αφιέρωμα του ΓΕΕΘΑ στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13.
Μακάρι να το διαβάσουν και οι υπουργοί.

Η ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ

Ή υπεροχή εις ύλικόν του Τούρκικου στόλου ήτο καταφανής. Τόσον από απόψεως αριθμού πυροβόλων του θωρηκτού στόλου, όσον και από απόψεως αριθμού ελαφρών σκαφών και οπλισμού αυτών, οι Τούρκοι υπερείχαν σημαντικώς. Ή δε υπεροχή των εις ύλικόν αύξανε ακόμη εκ του γεγονότος, ότι, χάρις εις το απόρθητο αυτών ορμητήριο εντός των στενών των Δαρδανελίων, εις αυτούς άνηκε ή πρωτοβουλία της εξόδου διά να συνάψουν ναυμαχία ή να επιχειρήσουν οιανδήποτε πολεμική ενέργεια.

Αι επιτελικαί μελέται επί της συγκριτικής δυνάμεως των δύο στόλων και των στρατηγικών συνθηκών υπό τας οποίας επρόκειτο να διεξαχθή ό επικείμενος πόλεμος, κατέληγαν εις το συμπέρασμα ότι ό Ελληνικός στόλος έπρεπε με κάθε θυσία να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Άλλ’ ή ένίσχυσις αύτη δεν ήτο κάτι το ευχερές. Εκτός των άλλων, δια την άγοράν νέων πλοίων, έλειπε κυρίως ό απαιτούμενος καιρός. Αφ’ έτερου οι βαλκανικοί σύμμαχοι έβιάζοντο να κατέλθουν όσον το δυνατόν ενωρίτερα εις τον αγώνα, ή δε Ελληνική Κυβέρνησις δεν ήθελε να χάση την ευκαιρία της από κοινού επιθέσεως εναντίον της Τουρκίας.

Ή δυσχερής θέσις, εις την οποίαν είχε περιέλθη ή Ελλάς, συνεζητεϊτο εις αλλεπάλληλα πολεμικά συμβούλια. Εις εν εξ αυτών, του οποίου προήδρευεν ό Πρωθυπουργός, εκλήθη και ό νέος Αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου, ό πλοίαρχος Κουντουριώτης. Εις το δραματικό εκείνο συμβούλιoν το άτρομο θάρρος του νέου Αρχηγού και ή πεποίθηση του εις την νίκην κατώρθωσε να εμπνεύση την γενικήν έμπιστοσύνην. Επέτυχε να διαλύση τους επιτελικούς ενδοιασμούς και να εδραίωση την πεποίθηση, ότι και με άσθενέστερον υλικόν οι καλοί ναύται νικούν πάντοτε. Μετέδωσε την φλογεράν του πίστιν και ύψώνων την ήρωικήν του ψυχήν υπεράνω των σοφών υπολογισμών των γραφείων ανελάμβανε την ευθύνην να κυριάρχηση του Αιγαίου με τον υπάρχοντα στόλο, χωρίς άλλας επαυξήσεις της τελευταίας ώρας, εκτός εκείνης, πού είχεν ήδη πραγματοποιηθή διά της αγοράς των τεσσάρων άντιτορπιλικών τύπου Λέοντος.

Μεταξύ άλλων, o Παύλος Κουντουριώτης υπογράμμισε στον Ελευθέριο Βενιζέλο τα παρακάτω:

«Εγώ κύριε Πρόεδρε δεν καταγίνομαι με το χι συν ψι και τας γωνίας αποκλίσεως. Ξεύρω να πω ένα πράγμα. Καράβια άνευ ικανού εμψύχου υλικού, είναι μόλυβδος βαρύς βυθιζόμενος εντός ύδατος. Σας διαβεβαιώ ότι με τα καράβια που έχομε θα κάμουμε καλά τη δουλειά μας».

Εις το προπολεμικόν εκείνο συμβούλιον ένίκησεν ο Κουντουριώτης την πρώτην του νίκην. Και ό Κυβερνήτης της Χώρας, πού αντιμετώπιζε το δυσχερέστατον πρόβλημα, αν ή Ελλάς θα βαδίση μέ τούς άλλους συμμάχους, αν ό Ελληνικός στόλος θά ήδύνατο νά εξασφάλιση τό κράτος της θαλάσσης, άπαραίτητον προϋπόθεσιν της συμμαχικής επιτυχίας, ευρήκεν είς τήν ρωμαλέαν εύψυχίαν τοϋ Κουντουριώτη τήν ψυχικήν διαπασών πού τοϋ έχρειάζετο.

Αποδέχεται με ενθουσιασμόν και εύγνωμοσύνην την βεβαίωσιν τοϋ Αρχηγού τοϋ στόλου, μεταλαμβάνει της πίστεως του και με πατριωτικήν συγκίνησιν τοϋ σφίγγει τό χέρι. Ό κΰβος έρρίφθη. Ή Ελλάς θα έλάμβανεν μέρος είς τον Βαλκανικόν πόλεμον.
Για την επίδραση που είχε στον Πρωθυπουργό η στάση του Κουντουριώτη εκείνη την ημέρα, είναι χαρακτηριστική η επιστολή που του έστειλε ο Ελ. Βενιζέλος 21 χρόνια μετά, στην επέτειο της ναυμαχίας της Έλλης, την 3η Δεκεμβρίου 1933.

Του έγραφε:

«Φίλτατε Ναύαρχε.

Είκοσι ένα χρόνια κλείουν σήμερα από την ημέρα, που με την ναυμαχία της Έλλης εξησφάλισες την κατά θάλασσαν υπεροπλίαν της Ελλάδος και των συμμάχων της και έτσι εξησφάλισες την τελικήν νίκην των. Όλοι οι Έλληνες σου είμεθα ευγνώμονες διά την νίκην σου αυτήν. Περισσότερον από όλους εκείνος, που γνωρίζει, ότι χωρίς την αδάμαστον αποφασιστικότητά σου και την πίστιν σου εις την κατά θάλασσαν νίκην μας, δεν θα απεφασίζαμεν να λάβωμεν μέρος εις τον πρώτον Βαλκανικόν Πόλεμον, με αποτέλεσμα ότι, αν μεν νικούσαν οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι, τα όριά μας θα έμεναν οριστικώς εις την Μελούνα ή το πολύ θα έφθαναν στον Αλιάκμονα, αν δε νικούσαν οι Τούρκοι, η ζωή των ομογενών της Αυτοκρατορίας θα απέβαινεν ανυπόφορος.

Με εξαίρετον τιμήν και αγάπην Ελευθ. Κ. Βενιζέλος »

 

Αναδημοσίευση από OnAlert 19 Σεπ 2012

Quo Vadis …ενωμένη Ευρώπη;

…ή «πού πας ρε …Καραμήτρο;;;;

Επαναδημοσίευση από pressinaction.gr

του Κωστή Γκoρτζή | 28 Νοεμβρίου 2010

Ημερίδα σε ξενοδοχειακή αίθουσα. Θέμα: Quo Vadis ενωμένη ευρώπη.

Οι ομιλητές γνωστοί, σεβαστοί για τη γνώση τους, την εμπειρία τους και την τεκμηριωμένη πάντα γνώμη τους, η Πρόσκληση «για προβληματισμό και συζήτηση» δελεαστική, το ακροατήριο ελάχιστο. Θες η μη προβολή της εκδήλωσης, θες το …μπούχτισμα του κόσμου από αντίστοιχες, σοβαρές ή μη, αναλύσεις περιόρισαν την προσέλευση και το δίωρο, λόγω και του χειμαρρώδους λόγου μερικών από τους σεβαστούς ομιλητές αποδείχτηκε ανεπαρκές για ουσιαστική συζήτηση. Ένα ερώτημα έμεινε αναπάντητο στον αέρα και πολλά άλλα δεν πρόλαβαν να τεθούν. Το αναπάντητο είναι «ποια είναι η λύση – τι κάνουμε εμείς με όλα αυτά τα σοφά που ακούσαμε;»

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ερώτημα είναι ρητορικό και εν μέσω του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου Δολαρίου-Ευρώ-Γουάν-Ρουπίας και Ρουβλίου με φόντο την κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος που ακολούθησε την κατάρρευση του μαρξιστικού σοβιετικού μοντέλου, τον μεγαλοϊδεατισμό του νέου Μερκελικού Ράιχ και τον Κινέζο ελέφαντα να ταρακουνάει το Αμερικανοευρωπαϊκό δέντρο για να φάει τα φρούτα του, ο μόνος ρόλος που απέμεινε στους δικούς μας απόφοιτους του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς είναι αυτός του πιτσιρικά που μαζεύει την μπάλα στο γήπεδο…

Είναι, όμως, έτσι;

Έφτασα στην εκδήλωση μετά από μια μικρή βόλτα στα πέριξ της πόλης μας με τον φίλο Απόστολο. Πρώτη στάση το λιμάνι της Επανομής. Που ξεκίνησε –πριν χρόοοονια- να φτιάχνεται, έπεσαν κάποια εκατομμύρια δραχμές και ευρώ, δικά μας και δικά τους, ο εργολάβος έφτιαξε ό,τι μπορούσε(;) και παράτησε το έργο μισοτελειωμένο να σαπίζει –για χρόοοονια- ως θαλάσσια χωματερή. Χωρίς διαχειριστή, χωρίς υποδομές, υγρός τάφος εκατομμυρίων δραχμοευρώπουλων που πνίγηκαν χωρίς να ανταποδώσουν μια δεκάρα, ένα σεντ.

Δεύτερη στάση στη Νέα Ηράκλεια Χαλκιδικής όπου κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε ότι χρειαζόταν μια «σκάλα» εκατό μέτρων στην ακτή. Ποιος ξέρει, ίσως έλπιζε ότι κάποτε η θαλάσσια συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης θα έφτανε μέχρι εκεί. Έπεσαν και εκεί κάποια εκατομμύρια δραχμές και ευρώ, φτιάχτηκε η σκάλα, έπεσαν και κάποιες άλλες δραχμές και ευρώ για να στρωθεί και η παραλία με πολύχρωμα πλακάκια και ωραίους φανοστάτες αλλά… Η «καλή» μελέτη του έργου δεν μπόρεσε να προβλέψει αυτό που πρωτοετής φοιτητής της …Θεολογίας ξέρει. Ότι αν επέμβεις στη θάλασσα και στα ρεύματά της, αυτή θα συνεχίσει το αέναο έργο της και θα σου φέρει τα …πάνω κάτω. Έτσι, λόγω της σκάλας, η θάλασσα τρώει την παραλία και ήδη έχει «καταπιεί» τμήματά της, σε λίγο θα καταπιεί και τους …φοίνικες (η Χαλκιδική ζήλεψε και θέλει να γίνει ….φοινικόδασος σαν το Βάι της Κρήτης) και θα απαιτηθούν και άλλα εκατομμύρια ευρώ για την αποκατάσταση.

Τα ίδια στο Αγγελοχώρι, τα ίδια στους Νέους Επιβάτες, τα ίδια σε όλες τις ακτές του Θερμαϊκού, εκατομμύρια στη θάλασσα σε μισοτελειωμένα έργα που καταστρέφονται χωρίς να αποδώσουν κάτι, χωρίς να συμβάλλουν στην ανάπτυξη χάριν της οποίας προκηρύχτηκαν, δημοπρατήθηκαν και …ληστεύτηκαν. Από συμμορίες ΓΝΩΣΤΩΝ «μελετητών», «εργολάβων» και «υπηρεσιακών παραγόντων» που ενθυλάκωσαν τα λεφτά ΜΑΣ και μας άφησαν να προβληματιζόμαστε για το πού πάει η Ευρώπη…

Αν βρεθεί ένας να μου πει ποιο μεγάλο ή μικρό έργο στην Ελλάδα έχει τελειώσει στην ώρα του, στο προϋπολογισμένο κόστος του και στις προδιαγραφές που από την αρχή τέθηκαν,  ίσως αρχίσω να προβληματίζομαι κι εγώ.

Μέχρι τότε θα πιστεύω ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται ούτε στην κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε στην αποτυχία του σοσιαλιστικού μοντέλου στην πράξη, ούτε στον εκφυλισμό του πρωτογενούς, δευτερογενούς και τριτογενούς τομέα της οικονομίας, ούτε στα οικονομικά γεωστρατηγικά συμφέροντα των Μεγάλων.

Θα πιστεύω ότι οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον …κακό μας τον καιρό.

Μάθε παιδί μου γράμματα

Πότε θα ξεστραβωθούμε;

Επαναδημοσίευση από pressinaction.gr

του Κωστή Γκoρτζή | 28 Δεκεμβρίου 2010

Ο καλός μας φίλος, ο Ηλίας Κουτσούκος, έγραφε πριν λίγες μέρες «υπάρχουν σαράντα χιλιάδες δημοσιογράφοι και υπάρχει δουλειά για πέντε χιλιάδες». Καπάκι σ’ αυτό η ανακοίνωση του προέδρου του ΤΕΕ «υπάρχουν εκατόν πενήντα χιλιάδες μηχανικοί και χρειάζονται σαράντα…». Και βεβαίως έχουμε κάτι χιλιάδες ταξιτζήδες παραπάνω από αυτούς που χρειάζονται, έχουμε περισσότερα τρακτέρ ανά αγρότη από την Αμερική, έχουμε περισσότερους γιατρούς ανά πολίτη απ’ όσους οποιοδήποτε κράτος στον ΟΗΕ, τους πιο πολλούς βουλευτές ανά ψηφοφόρο, έχουμε τους πιο πολλούς δικηγόρους στον πολιτισμένο κόσμο, τους περισσότερους βενζινοπώλες, ψιλικατζήδες, πιθανότατα και τα πιο πολλά καφενεία-καφεζαχαροπλαστεία στην οικουμένη. Στα τελευταία τείνουν να υπαχθούν και τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα που φυτεύονται σε κάθε πόλη και κάθε χωριό όπως παλιά τα γήπεδα του Ασλανίδη. Είπα γήπεδα και θυμήθηκα ότι η Θεσσαλονίκη έχει όσα και το …Λονδίνο και, μάλλον θα το ξεπεράσει, όταν και αν επιτευχθεί η κατασκευή και του γηπέδου του Ηρακλή στη Μίκρα.

Είπα Λονδίνο και θυμήθηκα ότι ανέκαθεν είχε ένα Δήμαρχο κι εμείς στη Θεσσαλονίκη καμιά εικοσιπενταριά (με τις Μερσεντές τους και τα καλούδια τους) που ευτυχώς θα συρρικνωθούν κατά Καλλικράτη αλλά, βάζω στοίχημα, τις Μερσεντές θα τις κρατήσουν και ως Αντιδήμαρχοι των πρώην Δήμων τους οι περισσότεροι…

Είπα Καλλικράτης και θυμήθηκα την Κυβέρνηση που άνοιξε τον Μπαμπινιώτη για να βρει ονόματα για Υπουργεία και Φορείς αφού τα παραδοσιακά δεν έφταναν για όλα. Είχαμε διπλάσιους εργαζόμενους στην Ολυμπιακή από τους χρειαζούμενους, τριπλάσιους στη ΔΕΗ και τετραπλάσιους στον ΟΣΕ. Δεν αναφέρω τους δεκαπλάσιους στην ΕΡΤ γιατί η ιστοσελίδα αυτή είναι γεμάτη δημοσιογράφους!

Όλα παραπανίσια. Όπως και τα λεφτά. Από τον Τρούμαν μέχρι το ΕΣΠΑ τα λεφτά που μπήκαν στα Ταμεία έφταναν για να ανοικοδομηθεί η Ελλάδα με πρότυπα Ελβετίας, να γίνει θαλάσσιος Παράδεισος με πρότυπα Καραϊβικής, Μαγιόρκας και Νέας Ζηλανδίας μαζί, να εκβιομηχανιστεί πλουτίζοντας από τους φυσικούς της πόρους και να είναι η πρώτη χώρα με αποκλειστική χρήση πράσινης ενέργειας.

Όλα παραπανίσια και όλα άχρηστα. Τζάμπα πάνε (ακριβές αλλά στον …βρόντο) οι σπουδές των μηχανικών, των γιατρών, των δικηγόρων, που συνωστίζονται στις λίστες των ψηφοδελτίων για μια ασφαλή βουλευτική έδρα…, τζάμπα οι «μαύρες» άδειες των ταξιτζήδων και φορτηγατζήδων, τζάμπα το ρίσκο της αφισοκόλλησης στη σκοτώστρα περιφερειακή της Θεσσαλονίκης που ανταμείφθηκε με μια θέση στις ΔΕΚΟ ή στη συνοριοφυλακή της …Αριστοτέλους. Όσο για τα λεφτά, ε, κι αυτά τζάμπα, στον βρόντο πήγαν. Σε αχρείαστους μισθούς πολλών τα λιγότερα, σε αχρείες τσέπες λίγων τα περισσότερα. Που ορέγονται και τα τελευταία πακέτα του ορίζοντα. Αυτά του ΕΣΠΑ.

Άκουγα προχθές τη «διαβούλευση» των νέων αυτοδιοικητικών αρχόντων της πόλης υπό τον και συγκοινωνιολόγο κ.Βούγια για την θαλάσσια συγκοινωνία της Θεσσαλονίκης. Και βάζω στοίχημα για το ποιοι θα εμπλακούν σ’ αυτήν. Είναι οι ίδιοι που ενθυλάκωσαν πολλά για τον εκπληκτικό πλωτό μόλο του Νέου Μαρμαρά (που κείται διαλυμένος στα εξ ων συνετέθη), για το περίφημο «ολυμπιακό έργο» του πλωτού αλιευτικού καταφυγίου δίπλα στη μαρίνα της Καλαμαριάς (που κείται επί χρόνια άχρηστο ως καταφύγιο αλλά τουλάχιστον διευκολύνει την αναπαραγωγή γλάρων, κορμοράνων και λοιπών αποδημητικών πτηνών) και άλλων «χρυσών έργων» που η Δικαιοσύνη στην τύφλα της δεν βλέπει.

Γιατί έχω, όμως, την αίσθηση ότι τζάμπα μιλάω;

Η απώλεια της ανθρώπινης υπόστασης

Για μια σφραγίδα ρε γαμώ το

Επαναδημοσίευση από pressinaction.gr

του Κωστή Γκoρτζή | 14 Ιανουαρίου 2011

Τρέξτε στα ΚΕΠ, μας είπαν, να πάρετε ΑΜΚΑ. Τρέξαμε, οικογενειακώς. Επιτέλους! Τέρμα η γραφειοκρατία στην κοινωνική ασφάλιση, μας είπαν. Και πού να δείτε τώρα με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, μας ξαναείπαν, τέρμα τα κρυφά και πολύπλοκα, όλα είναι γνωστά στην υπέρτατη αρχή, όλα για την εξυπηρέτηση του πολίτη.

Αυτά σκεφτόμουν στριμωγμένος στην αρχή της σκάλας που οδηγούσε δυό πατώματα πιο πάνω στα Γραφεία Θεώρησης Βιβλιαρίων του ΟΠΑΔ από τις επτά το πρωί ανάμεσα σε διακόσιους που είχαν φτάσει στις έξη, και κατάφεραν οι μισοί να γράψουν το όνομά τους σ’ ένα παλιόχαρτο-«Λίστα» που ήταν, λέει, κολλημένο στο τζάμι για να το πάρει ένας «υπάλληλος» στις οκτώ παρά τέταρτο και να μοιράσει στις οκτώ «χαρτάκια προτεραιότητας».

Για να επιβεβαιώνεται δε η αμεροληψία του συστήματος, στριμωγμένος στη σκάλα άκουγα τον συμπαθή υπάλληλο να φωνάζει «το ένα, όνομααααα, το σαρανταδύο, όνομααα» ώστε να πιστοποιεί τη σειρά αναμονής πριν δώσει το χαρτί. Πάνω από διακόσιοι «κονσερβαρισμένοι», στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι άνθρωποι, άπλωναν τα χέρια τους σαν τους Ταϊτινούς σεισμόπληκτους στα φορτηγά της ανθρωπιστικής βοήθειας, μπας και καταφέρουν να αρπάξουν ένα μαγικό χαρτάκι που θα τους απέφερε μια, δυό, τέσσερεις ώρες μετά, την επίσης μαγική σφραγίδα για να συνεχίσουν να παίρνουν τα φάρμακά τους και κατά το …αίσιο 2011.

Χαρτί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το δικό μου Βιβλιάριο που μου έδωσε το Κράτος, πιστοποιητικό σπουδών της κόρης από το Πανεπιστήμιο του Κράτους και το Βιβλιάριο, με το μαγικό ΑΜΚΑ, που της έδωσε το Κράτος για να το θεωρήσω για το 2011. Λες και το Κράτος δεν ξέρει αν υπάρχω, αν αυτή υπάρχει, αν είναι κόρη μου και αν πάει στο Πανεπιστήμιο… Από το Κράτος μαζεύω όλα τα χαρτιά για να τα παρουσιάσω στο… Κράτος και να πάρω τη σφραγίδα που πιστοποιεί την ύπαρξη και τη νομιμότητά μου. Ένας εγώ κι άλλοι διακόσιοι άνθρωποι από τις πέντε, έξη, επτά το πρωί στο αγιάζι του Γενάρη εκεί δίπλα στα μ…δέλα του λιμανιού. Θαμώνας στο μ…δέλο Κράτος.

Διακόσιοι τόσοι άνθρωποι; Μάλλον πρόβατα υπεράριθμα σε στενό μαντρί, έτοιμα να μεταλλαχτούν σε θηρία, με την αξιοπρέπειά τους ισοπεδωμένη και καταπατημένη από το «αόρατο» σύστημα-τέρας. Ο υπέργηρος με το μπαστούνι μπροστά μου στεκόταν όρθιος μόνο γιατί τον στηρίζαμε οι κολλημένοι επάνω του…

«Τι να πω παιδί μου, όταν πήγα στο εκλογικό τμήμα να ψηφίσω, βγήκαν όλα τα κομματόσκυλα να με βοηθήσουν, να περάσω την ουρά και να ψηφίσω, εδώ ποιος να νοιαστεί, αυτοί εδώ μάλλον βολεύονται αν πεθάνω…».

Έτσι είναι. Γι αυτούς –τους «άρχοντες»- είσαι άνθρωπος μόνο όταν έχουν ανάγκη την ψήφο σου. Μέχρι και στο σπίτι σου έρχονται και σε ξεχωρίζουν και …εκτιμούν. Μετά δεν υπάρχεις. Η ανθρώπινη υπόστασή σου είναι στιγμιαία και χάνεται μπροστά στην ανικανότητα οργάνωσης στοιχειώδους εξυπηρέτησης, μπροστά στα άσχημα γκισέ της Εφορίας, του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΟΠΑΔ, της όποιας δημόσιας υπηρεσίας. Μπροστά σε «απρόσωπους» υπάλληλους που κανείς δεν αξιολογεί τη συμπεριφορά τους και έχουν μεταλλαχτεί κι αυτοί, εκόντες άκοντες, σε ανθρωποειδή, άβουλα «όργανα», στυφούς διεκπεραιωτές χωρίς δικαίωμα κρίσης και απόφασης.

Η ανθρώπινη υπόστασή σου χάνεται σε άχρηστες και αχρείαστες διαδικασίες στις οποίες υποβάλλεσαι ως «οιονεί»  ύποπτος παράβασης. Για μια σφραγίδα ρε γαμώ το. Διαδικασίες που εκτός από την ανθρωπιά σου καταπίνουν, γιατί το «σύστημα» έμαθε να λειτουργεί έτσι δυό αιώνες πριν, την υπομονή σου και το υστέρημά σου. Γιατί βολεύει το σύστημα να γίνεσαι μέρος μιας μάζας απολίτιστης, να γίνεσαι «κοπρίτης». Αλλά αν δεν σε κάνει «κοπρίτη», πώς θα δικαιολογεί τις Παγκαλιές του;…

Θλίψη, αγανάκτηση, αδιέξοδη οργή.

Μέχρι πότε αδιέξοδη;

Η Δεινοκρατία της Δημοκρατίας τους

επαναδημοσίευση από pressinaction.gr

του Κωστή Γκoρτζή | 8 Ιουλίου 2011

Κινδυνεύει, λένε, η Δημοκρατία τους. Aπό τις μούντζες προς τα διάφορα ανάκτορα του Όθωνα που έχουν καταλάβει για να απολαμβάνουν τη χλιδή εν ονόματι της Δημοκρατίας.

Από τα γιαούρτια και τα αυγά που εκτοξεύονται επί της κεφαλής τους ως έσχατο (δεν στοιχηματίζω κιόλας γι αυτό…) μέσο των πολιτών να τους δείξουν ότι τέλειωσαν τα ψέματα τους.

Προσπαθούν να δώσουν ονοματεπώνυμο στην αντίδραση, να την καπελώσουν και να την εκφυλίσουν γιατί φοβούνται το τσουνάμι του ανώνυμου πλήθους που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.

Κόπτονται για τη «συνταγματική νομιμότητα» όταν οι ίδιοι έχουν κουρελιάσει κάθε έννοια νομιμότητας, όταν υιοθετούν τη βία ως πολιτική, όταν έχουν ξεπουλήσει ακόμα και την εθνική κυριαρχία, όταν σφυρίζουν ακόμα αδιάφορα στην απαίτηση των πολιτών για Νέμεση.

Θλίβονται …παχύσαρκοι για την πείνα στην οποία οδηγούν την κοινωνία για να σώσουν τους τραπεζίτες και τους διεθνείς τοκογλύφους πάτρωνές τους. Σχεδόν κλαίνε στις οθόνες της τηλετύφλωσης για την εξαΰλωση του εισοδήματος των πολιτών. Ας κόψουν και το δικό τους στο βασικό του πρωτοδιοριζόμενου να δούμε πώς θα τα καταφέρουν…

Δεν έχουμε τίποτα με τη Δημοκρατία κύριοι τζάμπα ένοικοι των ανακτόρων. Με τη «δεινοκρατία» σας έχουμε. Με τα δεινά που επιφέρετε στην κοινωνία. Με τις κλοπές του δημόσιου πλούτου εκ μέρους σας. Με την ανικανότητά σας να διοικήσετε και να διαχειριστείτε τα του κράτους. Με τη φαυλότητά σας, τη μεγαλοστομία σας, τους εκβιασμούς σας, την καραγκιοζίστικη κουτοπονηριά σας, την επικίνδυνη για το Έθνος αβελτηρία σας.

Τόσα λεφτά που έχουν μπει στη χώρα από το 1950, χώρια από αυτά που παρήγαγαν οι Έλληνες επί 60 χρόνια, δεν φαγώθηκαν από τους πολλούς όπως θέλετε να μας πείσετε. Από τους πολύ λίγους φαγώθηκαν μαζί με αυτά των πολλών…

Από εσάς, από τους εργολάβους αφέντες σας και από τους παρακρατικούς λακέδες σας, από τα δεξιά τζάκια και τα νεοσοσιαλιστικά τζάκια φαγώθηκαν. Φέρτε τα πίσω.

Δεν μουντζώνουν τη Βουλή των Ελλήνων. Μουντζώνουν το σύμβολο της καρικατούρας της νεόπλουτης μιζοδίαιτης Δημοκρατίας που υπηρετείτε, μουντζώνουν εσάς, τις καρικατούρες «εκπροσώπων» του Έθνους (τρομάρα σας) που ενεργείτε ως «αντιπρόσωποι» συμφερόντων έναντι παχυλής αμοιβής.

Δεν κινδυνεύει η Δημοκρατία από τη συμπεριφορά των πολιτών κύριοι πολιτικοί. Πνέει τα λοίσθια η Δημοκρατία από τη δική σας συμπεριφορά. Και όσο καθυστερείτε εσείς τη Νέμεση, τόσο πιθανότερο γίνεται να τη φέρει ο λαός μόνος του…

Μέσα ή έξω από το Ευρώ;

Επαναδημοσίευση από ΠΙΤΥΛΟ

11-5-2012

Ατέλειωτη φλυαρία, απειλές Σόιμπλε και σια, προεκλογικά διλήμματα και υποθετικά σενάρια «ειδικών», ¨ειδικότερων» και άσχετων πυροδοτούν τη φαντασία και τροφοδοτούν τον διαχωρισμό των πολιτών σε Ευρώφιλους και Δραχμόφιλους κατά τα πρότυπα των σφοδρών αντιπαραθέσεων για σεισμούς, εμβόλια γρίπης, ΑΟΖ και προφητευόμενη καταστροφή της γης.
Οι πολύπλοκες μικρομακροοικονομικές αναλύσεις βρίθουν από παραδείσια αρκτικόλεξα οικονομικών όρων και «προϊόντων» που γεμίζουν εφιάλτες τον ύπνο μας και πανικοβάλλουν το ξύπνιο μας.
Καμμιά κουβέντα όμως δεν έχουμε ακούσει για τα γεωπολιτικά δεδομένα που καθιστούν το ερώτημα «κενό γράμμα».
Τι σημαίνει «έξω από το ευρώ»;
Πέρα από τις οικονομικές επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας, η έξοδος από το ευρώ οδηγεί σε μία χαλαρή σχέση με την ΕΕ αν δεν διακοπεί αυτή ριζικά από έναν λαό οργισμένο, ηττημένο και εξαθλιωμένο που δεν έχει τίποτε (κυριολεκτικά) να χάσει σπάζοντας τους δεσμούς του με τα κέντρα που τον εξαθλίωσαν.
Είναι η Ευρώπη διατεθειμένη να χάσει τη στρατηγική επιρροή της στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο; Είναι διατεθειμένη να συρρικνώσει τα οικονομικά της σύνορα και να εξαρτήσει τις νέες οδούς ενέργειας από μη ελεγχόμενο από αυτή κράτος;
Είναι η Γερμανία διατεθειμένη να «παραδόσει» πίσω στην Αμερική την «ψιλή κυριότητα» μιας στρατηγικότατης για τα συμφέροντά της περιοχής;
Πολλοί καιροφυλακτούν (αν δεν επιδιώκουν) την απόταξή μας από το Ευρώ.
Οι Αμερικανοί για να ενισχύσουν τους δεσμούς (με την κυριολεξία του όρου) που με την ένταξή μας στην ΕΕ υπέστησαν σοβαρή οικονομική χαλάρωση αν λάβουμε υπ’ όψη μόνο τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Ο κίνδυνος που υποφώσκει γι αυτούς είναι αυτός της εξέγερσης των Ελλήνων και εναντίον τους από την εξαθλίωση τους ως αποτέλεσμα του αμερικανικού πολέμου στο Ευρώ…
Οι Ρώσοι, που επιδιώκουν επειγόντως αναβάθμιση της παρουσίας τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο με στόχο τα πλούσια ενεργειακά αποθέματά της και αύξηση της εξάρτησης από αυτούς της υπόλοιπης Ευρώπης στην τροφοδοσία ενέργειας.
Οι Κινέζοι και, γιατί όχι, οι Ινδοί που ψάχνουν «τρύπες» οικονομικής διείσδυσης στα πέριξ χωρίς τους φράχτες που έχει υψώσει η ΕΕ.
Λογικά συμπεραίνει κανείς ότι η ΕΕ δεν θέλει να «χάσει» την Ελλάδα. Και θα κληθεί να πληρώσει γι αυτό, κυρίως η Γερμανία που μεγάλο τμήμα της τρύπας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στις «υπερτιμολογήσεις» και πλούσιες μίζες οπλικών συστημάτων και προϊόντων της που καθόλου δεν ζημίωσαν -το αντίθετο μάλιστα- τη δική της οικονομία.
Όλα αυτά βεβαίως δεν αίρουν την ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος που εξυπηρετώντας πιστά τα Γερμανικά συμφέροντα και συμμετέχοντας ενεργά στο μεγάλο φαγοπότι των ευρωπαϊκών κονδυλίων μέσα κι έξω από τη χώρα, μας έφεραν στο σήμερα. Ούτε την ευθύνη ημών των πολιτών που ανεχτήκαμε για το δικό μας ατομικό συμφέρον να γλείφουμε το κόκκαλο που μας πετούσε το πολιτικό σύστημα και το διατηρούσαμε στην εξουσία χορτασμένοι.

Κωστής Γκορτζής 11-5-2012

Συνδικαλισμός και Ένοπλες Δυνάμεις

Επαναδημοσίευση από pressinaction.gr

Αμύνεσθαι περί Πάρτης, τοις κείνων Xρήμασι πειθόμενοι…

του Κωστή Γκoρτζή | 20 Φεβρουαρίου 2011

Στην καταιγίδα των μεταρρυθμίσεων και «μεταρρυθμίσεων», μεταξύ των πρώτων θυμάτων του μνημονιακού βομβαρδισμού ήταν και οι στρατιωτικοί, στην ενέργεια ή συνταξιούχοι. Με την κατάλληλη …επικοινωνιακή τακτική τύπου Πάγκαλου, οι στρατιωτικοί απαξιώθηκαν και στιγματίστηκαν ακόμα μια φορά από το πολιτικό σύστημα που βρήκε εύκολο στόχο για να ξεκινήσει την αποδόμηση όσων είχαν επί δεκαετίες κτιστεί.

Οι στρατιωτικοί δεν είναι πλούσιοι. Μια ζωή διαβιώνουν μεταξύ σχετικής άνεσης και ευπρεπούς στέρησης και πολύ λίγοι ανήκουν στους «πλούσιους», μερικοί λόγω περιουσίας της συζύγου και άλλοι γιατί θέλησαν να διαπλεχθούν με το διεφθαρμένο σύστημα διαχείρισης των εξοπλισμών.

Το κράτος ποτέ δεν υπήρξε γενναιόδωρο με τις απολαβές των στρατιωτικών. Μόλις προ εικοσαετίας μάλιστα καταργήθηκε ο θεσμός του προικοσύμφωνου που έπρεπε να καταθέσει ο στρατιωτικός για να πάρει άδεια γάμου και να βεβαιωθεί το κράτος ότι θα του έφτανε ο πενιχρός μισθός του συμπληρωνόμενος από τα εισοδήματα της γυναίκας του.

Μια γενναία αύξηση –διπλασιασμός του μισθού- έγινε από τη χούντα όταν πλέον, πέρα από τις ιδεολογικές αντιθέσεις, άρχισαν να γίνονται επικίνδυνες γι’ αυτήν και οι γκρίνιες για την απελπιστική οικονομική κατάσταση των στρατιωτικών. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, εκμεταλλευόμενο επικοινωνιακά αυτήν την αύξηση, έκρινε ότι επί δεκαετίες και με πληθωρισμούς 20 και 25 τοις εκατό, το εισόδημα των στρατιωτικών είναι επαρκές και όταν έφτανε ο κόμπος στο χτένι πέταγε κάτω από το τραπέζι επιδόματα και «μαϊμού» οδοιπορικά και «χαριστικούς» βαθμούς για να καταλαγιάσει τις αντιδράσεις.

Ηθικό ταμπού

Αντιδράσεις που σε καμιά περίπτωση δεν προσεγγίζουν αυτές των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων μια και οι στρατιωτικοί κατά το Σύνταγμα είναι μεν θεωρητικά ίσοι προς τους υπόλοιπους πολίτες αλλά όχι και τόσο ίσοι  στην πράξη. Βλέπετε, ο συνδικαλισμός, θεσμός που λειτουργεί σε όλες τις Ε.Δ. του δυτικού κόσμου εκτός από τις ΗΠΑ, είναι απαγορευμένος συνταγματικά αλλά και ηθικό ταμπού για την ελληνική κοινωνία και τις κοινωνικές ομάδες που μπορούν να κατεβάζουν τους διακόπτες και να διακόπτουν την λειτουργία της χώρας, γι’ αυτούς που κλείνουν τους δρόμους με τις ίδιες επιπτώσεις, γι’ αυτούς που κλείνουν τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, αλλά δεν διανοούνται ότι ο πιλότος του μαχητικού θα πει «δεν πετάω», ο κυβερνήτης της φρεγάτας «δεν αποπλέω» και ο ίλαρχος «δεν κουνάω το άρμα»…

Γιατί δεν το διανοούνται; Γιατί όταν αυτοί απεργούν δεν κινδυνεύουν οι ίδιοι. Αν απεργήσουν, όμως, οι Ένοπλες Δυνάμεις κινδυνεύουν όλοι μαζί.

Ο κοινωνικός αυτός προβληματισμός, σε μια κοινωνία «αποπολιτισμένη» και αποπροσανατολισμένη από τις αρχές και αξίες που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία της φαίνεται δικαιολογημένος. Μαθημένοι οι μεν να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, αναγνωρίζουν στους δε μόνον υποχρεώσεις. Ο προβληματισμός αυτός εντείνεται και από μια Δικαιοσύνη που συχνά πυκνά αποφαίνεται για διευκρίνιση των δικαιωμάτων με βάση τα συγκυριακά πολιτικά δεδομένα, υπακούοντας δηλαδή σε κελεύσματα πολιτικά αραδιάζοντας, είτε υπέρ είτε κατά, Άρθρα, Νόμους και Διατάξεις που δικαιολογούν τις «αποφάσεις» της.

Κάποια στιγμή, δημιουργήθηκε ένα συνδικαλιστικό όργανο των Ενόπλων Δυνάμεων. Ταραχή στο κατεστημένο. Άλλοι αναφώνησαν «επιτέλους», άλλοι αποφάνθηκαν με βεβαιότητα ότι «πάει, διαλύθηκε και ο Στρατός», και η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία αμήχανη έσπευσε να ξεπατικώσει από μουχλιασμένα εγχειρίδια άρθρα, παραγράφους, υποπαραγράφους, σημειώσεις και υποσημειώσεις για να τεκμηριώσει το παράνομο της κίνησης. Και το θέμα κατέληξε στη Δικαιοσύνη. Η οποία άνοιξε και αυτή τα κιτάπια της για να αποφανθεί ουσιαστικά σε ένα απλό ερώτημα. «Είναι οι στρατιωτικοί πολίτες αυτού του κράτους ισότιμοι ως προς τα δικαιώματά τους με τους υπόλοιπους;».

Η «τυφλή» Θέμις

Οι μέχρι τώρα απαντήσεις της Δικαιοσύνης είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές του ρόλου της στη διαχείριση της εξουσίας που έχει φέρει αυτή τη χώρα σε απόλυτο αδιέξοδο. Θαυμάστε:

Το Πρωτοδικείο στο οποίο ανατέθηκε η απάντηση στο ερώτημα, αποφάνθηκε «ναι, οι στρατιωτικοί είναι κατά το Σύνταγμα ίσοι με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες, άρα μπορούν να συνδικαλίζονται».

Πανικός στους διαδρόμους της εξουσίας. Προσφυγή στο Εφετείο. «Όχι» λέει το Εφετείο «οι στρατιωτικοί υπάγονται σε ειδικές διατάξεις του Συντάγματος, άρθρο τάδε παράγραφος δείνα υποπαράγραφος παραδείνα που είναι υπερκείμενες του άρθρου περί ισότητας, άρα δεν μπορούν να συνδικαλίζονται». Πανηγύρι στους διαδρόμους της εξουσίας. Οι επίδοξοι συνδικαλιστές προσφεύγουν στον Άρειο Πάγο. Ο «εισηγητής» μελετάει επί μακρόν τα δεδομένα, νίπτει τας χείρας του και, για να κόψει τον Γόρδιο δεσμό στον οποίον έχουν μπερδευτεί τα άρθρα του Συντάγματος, αποφαίνεται «ναι μεν είναι ίσοι οι στρατιωτικοί με τους υπόλοιπους πολίτες κατ’ επιταγήν του Συντάγματος, μπορούν να συνδικαλίζονται αλλά δεν μπορούν να απεργούν γιατί  κάτι τέτοιο επηρεάζει την εθνική ασφάλεια». Και, μη θέλοντας να φέρει την ευθύνη μιας εκτελεστικής απόφασης, προωθεί το θέμα -λόγω σπουδαιότητας!- στην Ολομέλεια του Άρειου Πάγου όπου οι προσωπικές ευθύνες χάνονται κάτω από το σεντόνι της …ομαδικότητας. Ανακούφιση στους διαδρόμους της εξουσίας.

Ο εισηγητής παραδίδει το ηρώδειο πόνημά του στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που ως σοφότερος (γι’ αυτό και είναι σε παραπάνω σκαλί) ξαναμελέτησε τα ΙΔΙΑ γράμματα και ετοίμασε την εισήγησή του στην Ολομέλεια. «Όχι, οι στρατιωτικοί δεν είναι ίσοι με τους άλλους πολίτες. Ούτε να συνδικαλιστούν μπορούν ούτε -φτου στον κόρφο μου- να απεργήσουν».

Αμφιβάλλει κανείς για την επικείμενη απόφαση της Ολομέλειας; Και πιστεύει κανείς ότι η απόφασή της θα μας λύσει την απορία; Είναι τελικά οι στρατιωτικοί ίσοι με τους υπόλοιπους Έλληνες πολίτες;

Περί Καραγκιόζη. Μια άλλη άποψη.

του Κωστή Γκορτζή | 18 Νοεμβρίου 2010

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του «Σπαθάρειου» Μουσείου: «Ο Καραγκιόζης. Είναι ο ιδανικός τύπος του φτωχού Έλληνα, του τόσο φτωχού που έχει πια απαρνηθεί κάθε ιδιωτική φροντίδα κι έχει εξυψωθεί σε εύθυμη φιλοσοφική θεώρηση της ζωής. Είναι αγαθός, σκληρός καμιά φορά στ’  αστεία του, αλλά καλόκαρδος στο βάθος. Γεμάτος τεμπελιά και αισιοδοξία, αλλά  και γεμάτος διάθεση ν’ ανακατεύεται σε όλα. Τον ενδιαφέρει κάθε τι που γίνεται γύρω του, όλους τους πειράζει και τους κοροϊδεύει και προ πάντων τον ίδιο  τον εαυτό του. Το χέρι του είναι εξαιρετικά ευκίνητο και υπερβολικά μακρύ, για  σκηνικούς λόγους, για να μπορεί να ξύνει την πλάτη του και το κεφάλι του ή για να χειρονομεί. Επίσης έχει συμβολική σημασία γιατί εκπροσωπεί το έξυπνο πνεύμα του.  Καρπαζώνει προθυμότατα, δέρνει αλλά και δέρνεται. Είναι ευφυολόγος, ετοιμόλογος και αστείος, ποτέ όμως γελοίος. Δεν είναι ταπεινός, ούτε όταν  δέρνεται. Το δέχεται κι αυτό σαν μια κακοτυχία του και σαν συνέπεια της κακοκεφαλιάς του, με την ίδια εύθυμη εγκαρτέρηση και το ίδιο ειρωνικό του κέφι».

Κάποτε βρέθηκα στο Σπήλαιο Γρεβενών, ένα χωριό κτισμένο σε μια πανέμορφη βραχώδη βουνοκορφή της Πίνδου. Ένα χωριό με ιστορία  και Ιστορία. Αν ήταν στην επικράτεια κάποιου άλλου κράτους, το χωριό θα μπορούσε να φημίζεται και για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του και όχι για το πλαστικοτσίγκινο νεοελληνικό αλαλούμ. Αν ήταν στην επικράτεια κάποιου άλλου κράτους, το χωριό θα ήταν Κέντρο Διαχείρισης, Ανάπτυξης και Εκμετάλλευσης όλων των παραμέτρων που συνιστούν την περιουσία του προς όφελος της δικής του  αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας. Παραμέτρων όπως, του περιβάλλοντος, της αρχιτεκτονικής, μουσικής, χορευτικής και μαγειρικής παράδοσης, καθώς και της ιστορίας του.  Δεν γράφω άλλα, γιατί …πονάει.

Λίγα χρόνια πριν, καλοκαίρι, λοιπόν, βρέθηκα εκεί για μια ημερίδα για τα Πέτρινα Γεφύρια του Νομού Γρεβενών (είναι κι αυτά, σαν τα Ηπειρώτικα, εκπληκτικής ομορφιάς).  Το χωριό ήταν γεμάτο από τις οικογένειες των Σπηλιωτών που τον  χειμώνα ζουν στη Θεσσαλονίκη.  Πολύς  κόσμος και πολλά παιδιά που απολάμβαναν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο χωριό.  Βγαίνοντας, νύχτα πια, απ’ το παλιό Σχολείο, εκεί στη πλατεία του χωριού, είδα πάγκους και καρέκλες στη σειρά και πολλά παιδιά να τιτιβίζουν και να χειροκροτούν ανυπόμονα.

 «Ανυπομονούν ν’ αρχίσει ο Καραγκιόζης» με ενημέρωσε ο δραστήριος Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου.  «Το κάνουμε συχνά, πολύ αρέσει των παιδιών» συμπλήρωσε με φανερή περηφάνια.

Πλησίασα. Σε λίγο τα φώτα έσβησαν, η γνωστή μουσική άρχισε και η σκιά του Καραγκιόζη κουνώντας το μακρύ της χέρι ανακοίνωσε με στόμφο «Κυρίες και Κύριοι (αλήθεια, γιατί πάντοτε απευθύνεται στα παιδιά με το ‘κυρίες και κύριοι’;), σήμερα θα παρακολουθήσετε την παράσταση Ο Καραγκιόζης Βουλευτής».

Χα, χα, χα! Τα πρώτα παιδικά γέλια γέμισαν την πλατεία.  Πλησίασα κι άλλο. Ο Καραγκιοζοπαίχτης είχε φαντασία, οι φιγούρες εναλλάσσονταν με τον ίδιο ρυθμό με τις σφαλιάρες που έπεφταν στην καμπούρα του Καραγκιόζη, ο Χατζηαβάτης, ο Μπαρμπα Γιώργος, ο Σιορ Διονύσιος, τα Κολλητήρια, όλοι οι παλιοί γνώριμοι ξανάρχονταν μπροστά μου, και τα παιδιά γελούσαν, κι εγώ κάθισα στην ακριανή καρέκλα πίσω πίσω, όπως τότε, πολλά χρόνια πριν, για να μπορώ να φύγω γρήγορα, γιατί εγώ δεν γελούσα με τ’ αστεία του καμπούρη με το μακρύ χέρι…, τον λυπόμουν, τον φοβόμουν, σκιαζόμουν τη σκιά του.  Σαν το κοριτσάκι που καθόταν δίπλα μου και παρακολουθούσε σιωπηλό με τα χέρια σφιγμένα.

Τούτη τη βραδιά ήμουν πολύ μεγάλος για να σκιαχτώ.  Όμως,  λυπήθηκα. Λυπήθηκα γιατί, μετά από τόσα χρόνια, ο «τα σφάζω όλα», ξερόλας, λοιδορός της εξουσίας, παντογνώστης, περήφανος, …πανέξυπνος Καραγκιόζης εξακολουθούσε, κοντά εξήντα χρόνια από τότε που τον γνώρισα, να ζει στην καλύβα του ξυπόλητος, τα παιδιά του εξακολουθούσαν να είναι ξυπόλητα, οι σφαλιάρες εξακολουθούσαν να πέφτουν στην καμπούρα του… και -κατά τους σπουδαγμένους του Σπαθάρειου Μουσείου-:

«Το δέχεται κι αυτό σαν μια κακοτυχία του και σαν συνέπεια της κακοκεφαλιάς του, με την ίδια εύθυμη εγκαρτέρηση και το ίδιο ειρωνικό του κέφι»

Τίποτα δεν άλλαξε από τότε… για τον Καραγκιόζη.

 Κι εξακολουθεί, με ευθύνη όλων μας, να μπαίνει ο πονηρός στο μυαλουδάκι κάθε παιδιού, να γεννάει καραγκιοζάκια πνευματικά ξυπόλητα, σφαλιαροεισπράκτορες και παραμυθιασμένα τίποτα.

Και είναι τέτοια η διαχρονική πνευματική μας δηλητηρίαση που κοντέψαμε να βγούμε στους δρόμους γιατί ο ΟΗΕ είπε ότι ο Καραγκιόζης είναι Τούρκος…

Γιατί;