Σε μιά παλιότερη κατάθεση των σκέψεών μου, προσπάθησα να αναδείξω το το σύνδρομο της αποκριάς που προκαλεί η ένδυση του ατόμου με οποιαδήποτε «στολή» ή γραφειοκρατικό μανδύα εξουσίας. Από τον ανώριμο ένστολο, από τον χρισμένο «ελεγκτή» στο λεωφορείο, στη θεώρηση του βιβλιαρίου υγείας, από τον εφοριακό διαπραγματευτή.
Λίγες μέρες πριν, τη Δευτέρα, πήρα την πέμπτη κλήση (στα 44 χρόνια οδηγικής μου σταδιοδρομίας) για «παράνομη στάθμευση» κι έμεινα έκπληκτος από δύο διαπιστώσεις. Πρώτα γιατί -κατά τη γνώμη μου- δεν στάθμευσα σε απαγορευμένη θέση και δεύτερον γιατί για την υποτιθέμενη παράβαση εντελλόμουν να καταβάλω 80 ευρώ και να παραδώσω πινακίδες και άδεια κυκλοφορίας για 20 ημέρες στη Δημοτική Μπουτάρεια Αστυνομία. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το έγγραφο της κλήσης και ευτυχώς είχα πάρει τα χαπάκια για την υπέρταση μέχρι που έφτασα στο σημείο που με πληροφορούσε ότι μπορούσα εντός τριών ημερών να παρουσιαστώ στον Διοικητή του οργάνου που «βεβαίωσε» την παράβαση και να υποβάλλω ένσταση. Βουρ ξημερώματα Τρίτης λοιπόν για τη Δημοτική Αστυνομία στην άλλη άκρη της πόλης.
Ρωτώντας μαθαίνω ότι πρέπει να υποβάλω ένσταση γραπτώς. Μου δείχνουν το τραπέζι, συμπληρώνω το έγγραφο της ένστασης και το δίνω στον αρμόδιο υπάλληλο. Αυτός το πρωτοκολλάει, μου δίνει ένα χαρτάκι με τον αριθμό πρωτοκόλλου και μου λέει «πληρώστε το πρόστιμο, καταθέστε άδεια και πινακίδες και θα σας ειδοποιήσουμε τηλεφωνικά σε δυό τρείς μέρες αν η ένστασή σας έχει γίνει αποδεκτή ή όχι». «Μα τι μου λέτε; Το έγγραφο της κλήσης δεν λέει ότι στέλνω γράμμα στον Διοικητή αλλά ότι παρουσιάζομαι σ’ αυτόν για να αναπτύξω τις αντιρρήσεις μου και να αποφανθεί ΠΑΝΩ στην κλήση γραπτώς. Πού είναι ο Διοικητής λοιπόν;»
«Α, μπορείτε να πάτε στον πρώτο όροφο στον αρμόδιο, γραφείο τάδε, στον κ.Τμηματάρχη». (Διοικητής δεν υφίσταται ούτε ως πινακίδα σε πόρτα…)
Παίρνω τα ποδαράκια μου και παρουσιάζομαι σε σκυθρωπό κύριο Τμηματάρχη για να του αναπτύξω τις αντιρρήσεις μου παρουσία ευτραφούς φίλου του και μιας γραμματέως. Συστήνομαι, δεν μου αντισυστήνεται, και «Ξέρετε, επί του τυπικού, εκεί που στάθμευσα δεν υπάρχει η κίτρινη γραμμή που υπάρχει είκοσι μέτρα πίσω στά όρια των απαγορευτικών πινακίδων και λογικά υπέθεσα ότι η απαγόρευση ισχύει μόνο εκεί.» » Η …υπερκείμενη σήμανση υπερτερεί της οριζόντιας και εκεί υπήρχε κίτρινη γραμμή που σβήστηκε και δεν φαίνεται» μου απαντάει. «και ποιός είναι αμόδιος και υπεύθυνος να την ξαναβάψει;» ρωτώ και τον εκνευρίζω απ’ ό,τι φαίνεται. «Κάνατε την παράβαση κύριε» μου λέει. «Ωραία, ας παραδεχτούμε ότι την έκανα. Στο συγκεκριμμένο σημείο που εσείς λέτε ότι απαγορεύεται, ούτε την κυκλοφορία εμπόδισα, ούτε διπλοπαρκάρισα, ούτε τη συγκοινωνία δυσκόλεψα, ούτε τη λειτουργία ιδιωτικού ή δημόσιου καταστήματος παρενόχλησα, ούτε τη διέλευση πεζών, ούτε την διευκόλυνση των ΑΜΕΑ. Μπορείτε να μου πείτε αν το υποτιθέμενο αυτό «έγκλημα» δικαιολογεί την κατάσχεση ουσιαστικά της περιουσίας μου για είκοσι ημέρες, την επιβολή τέτοιου προστίμου και την απίστευτη ταλαιπωρία μου για να πηγαινοέρχομαι από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη που είναι τα γραφεία σας;»
«Έτσι λέει ο Νόμος κι εγώ δεν είμαι δικαστής, αυτά να τα πείτε στο δικαστήριο»!!! μου λέει εμφανώς βιαζόμενος να κλείσει την κουβέντα.
«Μα τότε γιατί προβλέπεται η διαδικασία της ένστασης;» ρωτάω «δεν είναι στην ουσία «εκδίκαση» της παράβασης με δικαίωμα τροποποίησης των προβλεπόμενων από τον Νόμο δεδομένων; Ο Νόμος εκτός από το γράμμα έχει και πνεύμα και οι ποινές που επιβάλλονται είναι ανάλογες της βαρύτητας του παραπτώματος » αντιλέγω.
«Δεν θα μου κάνετε εμένα μάθημα» θυμώνει «πληρώστε το πρόστιμο, καταθέστε τις πινακίδες σας και θα ειδοποιηθείτε τηλεφωνικά επί της ενστάσεως. «Λυπάμαι για τη συμπεριφορά σας, θα προσπαθήσω όσο μπορώ να βρω το δίκιο μου» του λέω «ναι, καλά» μουρμουρίζει και απέρχομαι.
5ος Όροφος.
Γραφείο Υποδιεθυντή Δημοτικής Αστυνομίας. Νέος, σοβαρός και ευγενικός. Συστήνομαι, αντισυστήνεται και ακούει την ίδια επιχειρηματολογία μου και τον προβληματισμό μου για τη διαδικασία ένστασης που δεν έχει καμμιά σημασία και είναι μάταιη, αν ο αρμόδιος Τμηματάρχης έχει ήδη προαποφασίσει ότι ουδείς έχει δίκιο, και επιπλέον είναι εκτός πραγματικότητας και νομιμότητας σε σχέση με την περιγραφόμενη διαδικασία στο επίσημο έγγραφο (κλήση) του Δήμου.
«Έχετε δίκιο, έχει συνευθύνη και ο Δήμος για την φθορά της κίτρινης γραμμής, η παράβαση όμως έχει και το δικό σας μερίδιο ευθύνης, πληρώστε παρακαλώ τα 40 ευρώ (όταν πληρώνεις αμέσως η ποινή μειώνεται στο μισό) και ελάτε το Σάββατο (σε τέσσερεις ημέρες) να πάρετε τις Πινακίδες και την άδεια κυκλοφορίας» αποφαίνεται αφού με ακούει πραγματικά χωρίς να κάνει ότι με ακούει όπως ο …Τμηματάρχης.
Η διαφορά στην επίπτωση του συνδρόμου της Απόκριας εμφανής στους δύο αρμόδιους.
Κατανοώ και τον σκουντούφλη πρώτο. Έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με απίθανους ανθρώπους και απίθανες δικαιολογίες (αν μετρούσα πόσες γιαγιάδες, θείες και θείοι πέθαναν για να βγούν …εξόδου ναυτάκια στη σταδιοδρομία μου ο πληθυσμός μας θα ήταν σαν του Λουξεμβούργου). Αλλά η ισοπέδωση της συμπεριφοράς του υπό τον ασφαλή μανδύα της γραφειοκρατικής εξουσίας του, το «τουπέ» του «λέγε κι εσύ, έτσι κι αλλοιώς θα την φάς στο τέλος», και η επιθετικότητα του λόγου του δείχνουν αδυναμία εκτέλεσης των καθηκόντων του είτε από έλλειψη κρίσης είτε από τεμπελιά είτε από έλλειψη κοινωνικής μόρφωσης που θα του επέτρεπε να ξεχωρίζει το παραγματικό από το ψεύτικο.
Και δυστυχώς οι αρμόδιοι του επιπέδου του Υποδιευθυντή είναι πολύ λίγοι στη λειτουργία του κράτους. Οι πλείστοι ενδεδυμένοι οποιασδήποτε μορφής εξουσία, είναι σαν τον τζάμπα μάγκα διεκπεραιωτή (λέμε τώρα) των ενστάσεων στη Δημοτική Αστυνομία Θεσσαλονίκης.
Κλαυσίγελως 