ΠΑΣΤΡΙΚΑΚΕΙΑ

ΠΑΣΤΡΙΚΑΚΕΙΑ (…προπολεμικά…. 　 ) Εποχή Σόλινγκ, Λάιτνιγκ, Σάρπις και Φιν… Τεταρτοετής, καλοπροπονημένος (λόγω συνεχών Στερήσεων-Φυλακίσεων «δι άτοπον αστεϊσμόν») στην θαλάσσια εκτόνωση ανοικτά -και κοντά…- στις ακτές της Πειραϊκής. με το Φιν βεβαίως αφού ο έτερος βαρυποινίτης Αιθίοψ Μεχάρι δεν έβαζε τα πόδια του στο νερό. Σάββατο πρωί, ήρθε ο ΑΝΤΑΙΟΣ, δέσαν όλοι πίσω του, όλοι πλην εμού που το ‘παιξα …ΑΒΕΡΩΦ (πλέω ανεξαρτήτως μεθ΄ορμής ακαθέκτου), ρότα για το Φάληρο, ενώ ο Αξιωματικός Φυλακής από το παράθυρο του Βασσανείου ιδρύματος ούρλιαζε με τη ντουντούκα «πού πάς; Τσακίσου να δέσεις πίσω από το ρυμουλκό»…

Κάποτε φτάσαμε, οι ρυμουλκούμενοι σε μαύρα χάλια από τη φουσκοθαλασσιά που τους πηγαινοέφερνε ως καρυδότσουφλα, χώρια οι αβαρίες από το σκορτσάρισμα, έδεσαν όλοι μέσα στο Τουρκολίμανο, κι εγώ έφερνα βόλτες απ’ έξω, μέχρι να αρχίσει ο αγώνας, για να μη συναπαντηθώ με τον Αξιωματικό Φυλακής (και υπεύθυνο ιστιοπλοΐας) που θα είχε φτάσει και αυτός εκεί οδικώς…

Σε λίγο άρχισαν να συγκεντρώνονται στη γραμμή εκκίνησης όλων των ειδών τα σκάφη. Αρκετά Σόλιγκ, λίγα Λάιτνιγκ, και πολλά (καμμιά σαρανταριά Φιν). Και μια βαρκούλα με εύσωμο αντρόγυνο καθισμένο πρύμα και στην …ανασηκωμένη πλώρη νεαρά κόρη διαστάσεων ανάλογων των γονιών της …άδουσα «μικρόοοο παιδί σαν ήμουνα, και πήγαινα σχολείοοο, μικρό παιδίιιιι» με αποτέλεμα να ακούσει όλο το ναυτικοθρηκευτικό λεξιλόγιο των αγροίκων της θάλασσας…

Τέλος πάντων, η βαρκούλα έστριψε για Φρεαττύδα, δίνεται η εκκίνηση και φεύγουν πρώτα τα Σόλινγκ, μετά τα Λάιτνινγκ και ορμάμε όλοι οι Φινίστες να πάρουμε καλή θέση για τη δικά μας εκκίνηση. Όλη η αφρόκρεμα των μελλοντικών Ολυμπιονικών εκεί. Μπουντούρης, Χατζηπαυλής (ήταν και προπονητής μας), Κουκλέλης (με …μεταξωτά πανιά) με σκάφη που τα δικά μας μπροστά τους ήταν για τα μπάζα. Κόβω πού είναι ο Χατζηπαυλής, και καρφώνομαι δίπλα του για να ξεκινήσουμε από την κάτω, την καλή, τσαμαδούρα. Μπαμ ηκούσθη στον αέρα, ξεχύνονται όλοι με ρότα για την ΟΥΛΕΝ, μπαμ ηκούσθη και στη δεξιά πλευρά του Φιν μου και κάποιος άξεστος με βγάζει έξω από την τσαμαδούρα, έξω από την γραμμή εκκίνησης. Φτου, λέω μέσα κι έξω μου, ώσπου να στρίψω και να περάσω κανονικά τη γραμμή εκκίνησης οι υπόλοιποι είχαν ξεφύγει κανα δυό μίλια. Όλοι, Σόλινγκ, Λάιτνινγκ, Φιν, πλησίστιοι προς ΟΥΛΕΝ. Ρε, αισχτίρ, αυτοβρίζομαι, θα τη φάς που θα την φας γιατί δεν έδεσες στο ρυμουλκό, το παίζω τρελλός και βάζω ρότα προς την Αίγινα, ανάποδα από τους άλλους. Κοιτάζω πίσω μου, να σου κι ένας ακόμα αργοπορημένος που ακολούθησε την …αντισυμβατική ρότα μια και δεν είχε ελπίδα να φτάσει τους υπόλοιπους. «Φιλάρα» μου φωνάζει, «ή θα βραδιάσουμε, ή θα τους γαμ….με». Και, ω του θαύματος, εκεί στο βάθος του ορίζοντα, στην ΟΥΛΕΝ, βλέπουμε τις δεκάδες των υπόλοιπων ανακατεμένων με τα πανιά σεντόνια απλωμένα ακίνητα, ξυλάρμενους στην απόλυτη κάλμα μπουνάτσα. Κι εμείς «ώρα καλή στην πρύμη μας κι αέρα στα πανιά μας» περνάμε πρώτοι και την τελευταία τσαμαδούρα και πλέουμε υπερηφάνως πρύμα για τον τερματισμό. Εκεί στα πρύμα, με προσπερνούν δυό τρείς από τους Μεγάλους, πρώτος ο Χατζηπαυλής που περνώντας δίπλα μου γελάει και φωνάζει «ρε συ τι έγινε, σου ξέφυγε καμμιά τσαμαδούρα;» Τερμάτισα έβδομος από καμμιά σαρανταριά και ΦΙΝ… Και γλύτωσα και την καμπάνα που δεν έδεσα στο ρυμουλκό….